Australie 2007

Australië 2007

Di Jan 09, 2007

Och, het weer in Nederland is ook niet alles in de winter, bovendien kan je dan ook niet lekker motorrijden. Dus waarom zouden we niet een trip door Australië maken? Nu weer eens samen met Rick ‘Haveloos op Reis’.
In december de motoren naar Melbourne verstuurd. Wij volgen begin januari 2007.

Globale geplande route :

Vanaf Melbourne via de Great Dividing Range naar het noorden. In Cairns of zo een weekje duiken boven het Great Barrier Reef. Misschien ff kijken op Cape York, als het daar niet te nat is (probleem is dat het daar het natte seizoen is). Daarna het binnenland in naar de deserts. Vanaf Mount Isa zuidwaarts. Hopelijk is het daar in maart wat koeler en minder dan 40 graden. Via de Birdsville Track naar de Flinders Range. In Melbourne nog ff de Formule-I meepakken. En dan kunnen we pecies nog een weekje naar Tasmanië om weer tijdig, voor 1 april, terug te zijn in the Harbour of the Ducal Forest.

We have got them

Zo Jan 21, 2007

Gentlemen, we have got them.
Na vier lange dagen van organiseren en regelen reden vandaag de KTM's met ons van het haventerrein af.
Een lange dag van lukt het wel of lukt het niet. Bij aankomst bleek de container nog niet gelost, daar waren ze net mee begonnen. Dus de douane, die speciaal voor onze controle kwam, kwam voor joker, wat ze niet leuk vonden. Gelukkig regelden ze dat er anderhalf uur later wel de controle kon plaatsvinden. Toen de Quarentaine inspectie, die vond onze motoren schitteren schoon, behalve een klein plekje onder de middenbok, zo'n vierkante centimeter. Dus moesten ze gesteamcleaned worden, dan bedoelen ze dus eigenlijk gewoon een hoge drukspuit! Eerst moesten de voorwielen in de motoren gezet worden zodat ze konden rijden. Maar toen vondt men dat het te laat geworden was om een en ander nog te regelen vandaag. De quarentaine inspecteur vondt dat weer onzin en regelde dat dat toch nog gedaan kon worden. Toen bleek dat we eigenlijk het haventerrein voor vier uur af hadden moeten zijn, maar gelukkig vond men dat zelf ook wel onzin zodat we uiteindelijk toch rond half vijf wegreden.
Kortom, zo gaat het eigenlijk altijd bij het ophalen van de motoren, stressen, stressen, stress, lukt het wel of lukt het niet.

Ondertussen hebben we Melbourne vrij uitgebreid kunnen bekijken. Je ziet veel van de stad als naar allerlei kantoren moet gaan; Customs, Quarentine, Vic-Roads (soort RDW), RACV (zusje van ANWB). Bij Vic-Roads zijn de motoren nu geregistreerd als "ongeregistreerde voertuigen". Voordeel daarvan is dat we ook een soort basis-WA verzekering hebben.Dus we kunnen er nu lekker tegenaan gaan.

Op vrijdagochtend begon de reis dus pas echt. Eerst nog even bij de dichstbijzijnde KTM dealer langsgereden, die naast Ducati ook dealer was van Fiat, Lotus, Maserati en Ferrari. Allemaal kwaliteit dus.

Zuidoostwaarts naar het Gippsland gebied via Dandenong. West-Gippsland is een mooi heuvelachtig gebied, met lekkere wegen. We hebben daar de Grand Ridge Road (132 km.) gereden, voornamelijk niet geasfalteerde wegen, heerlijk om weer echte dirt-road te rijden, o.a zo'n 20 km pittig bospad.

Rick's eerste kilometers met de KTM op dirt-road bevielen beiden heel goed, een enorme vooruitgang na de reizen met de Tenere. Vanaf de Ridge hadden we schitterende uitzichten over het heuvelachtige Gippsland. Veel waarschuwingsborden op de wegen voor overstekend wild en elke mooie bocht op ’t asfalt vinden ze hier gevaarlijk!

Internetten is hier in Australie soms toch wel een probleem. We zitten nu in kleinere plaatsen en de internetcafe's zijn op het weekeinde gesloten. Ook wireless is lang niet altijd te vinden. Maar wie probeert vindt soms wat en zodoende konden we vanavond via een onbeveiligde wirelessverbinding het Blog bijwerken. Nb We hebben in Melbourne een klein laptoppie gekocht, dat precies in de motorkoffer past. Ideaal voor Internet, foto’s en Blog schrijven.

Snowy- en Bleu Mountains

Wo Jan 31

Snowy Mountains
Na Gippsland zijn we naar de Snowy Mountains gegaan, met schitterende slingerende wegen en mooie bosrijke natuur. Jammer genoeg zijn er ook dit jaar enorme bosbranden geweest. Hier en daar fikte het nog wel, maar daar hebben wij niet veel van gezien. Wel de al afgebrande bossen, daar rook het alsof je door een open haard reed met nog smeulend hout erin.
We hebben daar eigenlijk alles wat weg heet wel gereden en ons hoogtepunt was wel de serviceroad van de electriciteits Hoogspanningsleidingen tussen Khancoban en Talbingo.

Deze route hadden we in 2000 ook al gereden vanaf de andere kant. Nu hadden we tevoren in Nederland op Google Earth de hoogspanningsleidingen opgezocht en de coordinaten in de GPS gezet. Op basis van deze gegevens hebben we de route terug kunnen vinden.

Ontzettend gaaf, soms echte heftige 4-wheeldrive tracks, soms bospaden, maar ook soms zogenaamde 80 km/uur dirtroad. Zo noemen wij de betere zand- en gravelwegen waarop we makkelijk met die snelheid kunnen rijden.

We hebben geluk gehad met het weer, geen regen van belang, veel zon, meestal overdag tussen de 30 en 40 graden. Die hitte is niet altijd even aangenaam om te rijden, vooral omdat we natuurlijk wel altijd onze motorkleding dragen. Maar we beschouwen het als voorbereiding op de vochtige tropische hitte , die ons in het noorden nog te wachten staat. 't Is gewoon ff wennen!

Bleu Mountains.
Noordoostelijk van de Snowy's liggen de Bleu Mountains, ook daar hebben we in 2000 al veel gereden en de herkenning was dan ook groot. Mooie weggetjes en kangaroes op de camping.

Onderweg naar de Bleu's hadden we zo’n enorm sterke stormwind dat op een parkeerplaats mijn motor gewoon over zijn zijstandaard werd omgeblazen, gelukkig weinig schade alleen een afgebroken koppelingshandel. Enig problem was eigenlijk dat het op zaterdag gebeurde en op maandag pas de handel te bestellen was en dat die pas op woensdag opgehaald kon worden. Tja als je onderweg bent lukt het gewoon om bij de ene dealer iets te bestellen dat je bij een andere kunt gaan ophalen.

Ten noorden, aansluitend aan de Bleu Mountains, ligt het Wollemi Nationaal Park. Daarin lopen maar een paar wegen, maar die zijn echt wel de moeite waard om te rijden.
Een en ander betekent wel dat we veel kilometers maken, we hebben nu in bijna 14 dagen, al zo'n 3.500 km. gereden, een veelvoud van de afstand tussen Melbourne naar Sydney!

Longtailed Possum

Orange --> Port Macquarie

Ma Feb 05, 2007

Bijzonder opvallend is dat er ten noorden van Sydney weer veel groen te zien is. Tussen Melbourne en Sydney was het wel zo gortdroog dat er op de weilanden geen gras maar gewoon hooi groeide. Dat wil trouwens ook wel goed branden.
Ten noorden van Sydney liggen echt prachtige parken o.a. het Wollemi Nat. Park, Yengo N.P., Barrington Tops N.P. en Tapin Tops N.P.
Hoewel het de Barrington Tops slechts zo'n 1600 meter hoog zijn, zaten we vanaf ongeveer 1300 meter in de wolken, dus dikke mist op bochtige bospaden.

Maar dat wat we er wel van gezien hebben was prachtig regenwoud.
Vanaf Gloucester hebben we een 64 km. lange Forest Service Road gereden door de Parken naar de Oxley Highway.

Een heel afwisselend bospad en om de dag helemaal ideaal te maken bleek tot slot de Oxley Hwy een goed geasfalteerde bochtige afdaling te bieden, waarop we met de KTM's weer eens de randen van de banden konden gebruiken.
In Port Macquarie hebben we een echte rustdag ingeplanned, daar zijn we na 2 weken elke dag rijden wel aan toe. Luxe camping met o.a. free internet/wireless. Vandaag, zondag, 2 wasmachines gedaan. Drogen aan de waslijn ging rap, 't is hier ongeveer 35 graden, met een zwoel zeewindje. Het theewater in de zwempool gaf eind van de middag nog de nodige afkoeling.

's Middags hebben we nog het Koala Hospital bezocht, waar zieke, gewonde (b.v. door het verkeer) en verweesde Koala's opgevangen worden. Mooie, maar overdag verrekt luie, beestjes.

Eten doen we hier supergezond, veel mager, cholesterolarm vlees. Een enkele keer moesten we gemarineerd vlees kopen, maar dat was niet echt een succes, zonde van het lams- en kangeroevlees. Ons advies is dan ook: je kunt beter, desnoods elke dag, een T-bone steak eten dan gemarineerd vlees.

Morgen is het maandag en dan moeten we weer aan het werk (rijden).

Port Maquarie --> Lightning Ridge

Vr Feb 09, 2007

Van Pt Maquarie noordwaarts naar Kempsey, vanwaar we gelukkig binnendoor, noordoostwaarts, naar de Waterfall Way konden. Heerlijke weggetjes, deels geasfalteerd, deels dirtroad. Op de Waterfall Way (je raad het al, een weg met veel watervallen erlangs)weer oostwaarts gegaan.
Daar hebben we ook de Dingo Fence gepasseerd, een hek dat ze zo'n beetje rondom het hele centrale woestijngebied hebben gemaakt(duizenden kilometers!) om de bewoonde gebieden te vrijwaren van de wilde honden (dingo's).
In Dorrigo wilden we die dag stoppen en kamperen, maar we stonden bij het Visitors Info Centre voor een gesloten deur en er was geen camping te vinden. Voor het VIC zat een stel op een bank en die nodigden ons uit om in hun tuin de tent op te zetten. Het was erg gezellig bij Robert en Susan, we mochten van hun keuken, toilet en douche gebruikmaken. Een van hun kinderen had een wereldkaart op z’n kamer hangen en daarop konden we Amsterdam aanwijzen (de stip van Amsterdam bedekte reeds ons gehele vaderland op de kaart).

's Morgens had Robert (Suzuki Dr 650) al bij een kennis informatie gevraagd over de voor ons mooiste binnenwegen. Dus die dag hebben we dwars door het Guy Fawkes River N.P. pittige bospaden gereden naar Dalmorton, waar we wilden lunchen. dat bleek een ghost-gehucht te zijn. Natuurlijk hadden we ook een lunch bij ons, voor noodgevallen, maar er gaat niets boven een echte burger.

Hier in Australië staan op de wegenkaart veel plaatsjes bij de wegen benoemd, maar dat hoeft niet te betekenen dat er ook een plaatsje is in de zin van een dorpje of zo. Bijvoorbeeld bij "John's Corner" is waarschijnlijk wel een corner, maar meestal geen John of wie dan ook meer. Just a corner!
Zo dus ook Dalmorton. Vandaar weer een heel ander soort weg, in een rivierdal tegen de heuvels aangeplakt. Onderweg nog een door gevangenen met de hand uitgehakte rotstunnel. Op zich een goed idee om die in plaats van in een luxe cel te zetten met tv telefoon, computer ed., te laten werken ten behoeve van de maatschappij (tip voor de regeringsformateur).

Vanaf Glenn Innes, een Keltisch stadje,hebben we 500 km. vaart gezet, westwaarts, naar Lightning Ridge, een mijnstadje bekend van zijn Black Opals. Toch een bepaald slag mensen hier dat naar opalen gaat graven in de hoop om miljonair te worden. Een soort van gokverslaving, kans van 1 op heel veel dat je er rijk van wordt. Bij de meeste moet er geld bij of leiden een armoedig bestaan, maar ja, echter elke steen kan een opaal met miljoenen waarde liggen.

Gisteravond hebben we een indrukwekkend woestijnonweer gezien, weliswaar in de verte maar veel wolk naar wolk bliksem, een paar uur lang om de paar seconden lichtflitsen, soms langs de hele einder.

We zitten hier duidelijk in de desert en de temperaturen lopen op tot boven de 40 graden in de schaduw. In de australische zon is het dus snoeiheet! Als de motoren 5 minuten onbeschermd in de zon gestaan hebben branden we ons achterste aan het zadel.
Overigens is het koude water uit de kraan hier al eigenlijk te heet om mee te douchen. Het is relatief, hier is het koude water uit de kraan iets koeler dan het kokend hete warme water, terwijl in de Andes indertijd het warme water amper warmer was dan het ijskoude.

Op naar het Great Barrier Reef

Wo Feb 21, 2007

Vanaf Lightning Ridge gaat het gas er wat meer op en gaan we de kortste snelwegen rijden om nog te kunnen gaan duiken op het Great Barrier Reef (GBR).
Lange hete wegen, daarom gingen we vrij vroeg rijden, maar ook vrij vroeg stoppen om uit te kunnen puffen op een camping met zwembad. Via Roma, Emerald, Mackay, Townsville naar Cairns, 2.080 kilometer Highway. Ook op de highways staan kleinere plaatsnamen genoemd die soms een echt dorp blijken te zijn, maar soms ook helemaal nada, niets. Dat is dan vooral irritant als je gedacht had daar ff lekker pauze te maken en iets te eten en drinken te kopen, tja en dan rijden we maar weer zo'n 50 - 100 km verder om daar ons geluk te proberen. Gelukkig zijn de grotere plaatsnamen op de kaart wel betrouwbaar en die hebben we nodig om te kunnen plannen waar er benzine te krijgen zal zijn.
In de Lonely Planet hadden we gelezen dat er net ten noorden van Mackay een mooi National Park ligt, het Capa Hillsborough NP, met een idyllisch resort "with abundant wildlife". We konden er wel kamperen maar verder was restaurant en kampwinkel dicht. Hier is het toeristenseizoen in de winter, zomer's is het te warm. Het overvloedige wildlife bestond vooral uit massa's wilde muggen en enkele tamme kangeroes. Die laatsten waren wel leuk, 's morgens bij onze tent en de motoren.

In Townsville wilden we op het SS Yongalawrak een dag duiken. We hadden geluk, bij aankomst bleek dat er de volgende dag, woensdag, nog een dagtocht georganiseerd was en een volgende pas het weekeinde erna. En er was ook nog plek! Dus geboekt natuurlijk. Schijnt een van wereld's mooiste plekken te zijn om wrakduiken te maken, niet alleen vanwege het wrak, maar vooral ook de begroeiing ervan en de vele bijzondere vissen. Dat was dus volop genieten.

Ondertussen blijkt de tent niet waterdicht meer te zijn bij tropische buien, dus in deze gebieden gaan we vooral cabins huren of naar hostals. Extra voordeel is dat we dan niet alleen droog zijn, maar ook gekoeld (airco’s). Niet alleen van de regen, maar ook van de warmte dreven we 's nachts letterlijk de tent uit.
Op de weg naar Cairns hadden we nog een klusje met de eigenaar van een koffietentje langs de Highway. Terwijl we daar zaten te lunchen reed de lul zijn bestelauto achteruit zonder (in z'n spiegels) te kijken en reed allebei onze motoren om. Gelukkig hadden we geen ernstige schade. Achteraf waren die mensen nog boos op ons omdat we toch moesten begrijpen dat ie dat per ongeluk gedaan had !!!! Tja, alsof wij daar een moment aan getwijfeld hadden, maar dan is het toch nog steeds stom nietwaar?

Op donderdag kwamen we einde middag in Cairns aan. Daar bleek dat er op vrijdag nog een 5 daagse trip begon, maar dat daarna de boot een week in het dok ging. Er waren nog 2 plaatsen vrij, die ons tegen een heel interessant last minute tarief werden aangeboden. Dus dat paste dus weer precies. Omdat de boot pas in de namiddag vertrok konden we op vrijdag ook nog met de KTM dealer daar regelen dat ie deze dagen beide motoren een kleine beurt geeft. Ook hebben ze nieuwe kettingen en tandwielen nodig.
Evenals 7 jaar geleden gingen we weer met TAKA Dive het Great Barrier Reef op, onder andere naar het mooie Osprey Reef. Vier schitterende duikdagen gehad, weliswaar wat stormachtig weer, maar verder prima.

Big Potato Cod

Shark feeding

Duikfoto's: fotograaf: Terry Scovell

Het is hier echt regenseizoen, zodat veel wegen onbegaanbaar zijn, ook in de desert zijn er wegen gesloten wegens overstromingen. We passen onze plannen aan aan de mogelijkheden ter plaatse en gaan morgen eerst eens westwaarts kijken.

Once upon a time in the West.....

Do Mrt 01, 2007 3:08 pm

In het tropische gebied van Cairns en ten noorden ervan was het echt Wet season, met hoofdletter W! Vooral voor ons interessante wegen waren gesloten, dus besloten we om het noorden, Daintree, Cookstown en Cape York te laten voor wat het was. We wisten van te voren dat de kans klein was om daar in het regenseizoen naartoe te kunnen gaan.
Dus dan naar het Westen, de Outback!
Natuurlijk loopt er van Cairns geen weg rechtstreeks naar het westen, dus gingen we eerst door de Tablelands van Atherton zuidwaarts naar de Flinders Highway ( van Townsville naar Mount Isa). Na een paar uur lekkere bochten en bergen kwamen we op zogenaamde Developmental Roads, een soort twee baans gravelwegen met in het midden een baan asfalt. Op die middenbaan rijden de Roadtrains, vrachtauto's met 3 - 4 aanhangers, meestal zo'n 50 meter lang. Die wijken ook niet uit, dat kunnen ze eigenlijk ook niet, want als de trekker een slingertje maakt, dan maakt de laatste aanhanger een veel grotere slinger. Echt remmen kunnen ze ook niet, het duurt een paar kilometer voor ze zo'n gevaarte tot stilstand kunnen brengen. Dus als we zo'n bak tegenkwamen waren wij de verstandigste en weken we voor hun uit naar de uiterste linkerkant van de weg die nog berijdbaar was. Inhalen van zo'n Roadtrain is een verhaal op zich. Dan moet je eerst zien dat de weg tot in de verste verte vrij is van tegenliggers en dan uiterst rechts erlangs op de gravel met zo'n gangetje van 120 km/uur. Eind goed, al goed.

Eenmaal bij Charters Towers op de Flinders Highway gekomen, gaat het steeds meer rechttoe rechtaan, een grote drukke tweebaansweg. Het wordt geleidelijk heter en droger en het landschap vlakker en kaler. Echte Outback dus, zoals ze hier zeggen fucking boring. We rijden dagelijks zo'n 400 tot 500 kilometer, vanwege de temperaturen staan we om 6 uur op en rijden omstreeks 8.30 uur, dan is het nog heerlijk koel, tegen de 30 graden C. 's Middags wordt het meestal 40 - 42 graad. Rond 3 uur zoeken we dan ook een camping op met een heerlijk airco gekoelde cabin, daarin is het dan best fris met 27 graden.
De stad Mount Isa is eigenlijk een grote kopermijn, verders niks te beleven op zondag. Vlak na Mount Isa (200 km) komen we in de Northern Territory, eigenlijk een grote outback, met in het noorden nog het tropische Darwin. Bij Tennant Creek zuidwaarts de Stuart Hwy op naar Alice Springs. Een legendarische stop op de highway is bij het Roadhouse Wycliffe Well, dat zich UFO Capital noemt en waar gedocumenteerde UFO waarnemingen gedaan zijn. Deze informatie hangt aan de muren van het Roadhouse. Het is daar zo verlaten, afgesneden van de wereld, dat we ons kunnen voorstellen dat je met voldoende bier op daar best UFO's zou kunnen zien.

Ondertussen zijn we in Alice Springs aangekomen, waar genoeg te doen is om er een paar dagen te blijven. Bovendien moesten de KTM's nieuwe sloffen hebben. Dat had nogal wat voeten in de aarde, de dealer zou eerst de banden wel hebben, toen weer niet, maar uiteindelijk was het toch te regelen. Een set had ie liggen voor een klant en bij een andere klant wist ie ook nog een set te liggen, zodat hij ons wist te helpen aan twee sets banden.

Morgen gaan we naar de Kings Canyon en daarna via de Oodnadatta Track naar de Flinders Range, zodat we weer een weekje uit de ether zullen zijn.

45 graden plus

Za Mrt 17, 2007 2:11 pm

Op weg naar de Kings Canyon hadden we geplanned om een mooie dirtroad, te rijden. Edoch 45 graden is echt te heet om dirt te rijden, zowel voor ons als voor de motoren.

Als je op asfalt rijdt met zo'n gangetje van 100-120 km/uur dan koelt de tegenwind voldoende om de motoren niet te heet te laten worden en het voor ons draaglijk te houden. Op de dirtroad (hard zand in dit gebied) rijden we afhankelijk van de kwaliteit van de weg 50 - 80 km/uur. En dat koelt dan een stuk minder! Na 10 km zijn we omgedraaid naar het asfalt. Dat bleek des te meer een verstandige beslissing te zijn geweest, want toen ik stopte bij de kruising met de Stuart Hwy bleek mijn motor benzine te verliezen uit de rechter tank via het ontluchtingsslangetje! Het lampje van de "reserve" was ook al gaan branden. Wat bleek is echt een ongelooflijk verhaal: De ventilator van de radiator blaast tegen de linker tank aan en door de warmte onstaat daar overdruk, waardoor benzine in de rechter tank eruitgedrukt werd. Tja en dan verlies je benzine, die vooral in de desert erg kostbaar is. Bovendien had Rick de volgende dag een lekke band omdat de dealer in Alice Springs de binnenband fout, gedraaid, gemonteerd had.
We zijn dus de grote Stuart Hwy naar beneden gereden, rechtstreeks naar Port Augusta.

Vandaar het mooie Nationaal Park de Flinders Range in. Daar is echt mooie natuur, met skippies op de camping en zo, mooie dirtroads door Gorges waar woeste beken de rotsen uitgeslepen hebben. De weg loopt dan door de, droge, beekbedding. Dit gebied is ook een wandelgebied maar jammer genoeg mochten we die wegen niet met de motor rijden. Eigenlijk belachelijk, want er loopt toch vrijwel niemand in deze tijd.

Omdat we de plannen gewijzigd hadden kregen we de tijd om in de buurt van Adelaide het Yorke Peninsula en het Kangaroo Island te bezoeken. Hoewel we lange saaie afstanden moesten afleggen waren de Nationaal Parken daar de moeite waard. Vooral op Kangaroo Island zitten veel Wallibies (een klein soort kangeroe), hoewel de meeste die je zag levenloos op de weg lagen.

Op de terugweg naar Melbourne nog het Grampions N.P. bezocht, ook weer een prachtig gebied, dit keer met ook een mooie geasfalteerde weg erdoor, die gemaakt leek door en voor motorrijders. In het grote australische vlakke land is er zo her en der een gebied met rotsen, bergen en heuvels, die nog niet weg-ge"erodeerd zijn. Dat zijn hier dan ook gelukkig Nationale Parken, waardoor het nog mooi natuurlijk blijft.
Het weer is in deze tijd hier in het zuiden erg wisselend, wolkje/zonnetje, en vrij vaak koud tot zelfs 15 graden!
Vandaag waren in Melbourne de kwalifikaties van de Formule I, je kon het gejank van de motoren door de hele stad horen. Leuk dat Kimi nu op de Pole staat, maar jammer dat Christian Albers met de nederlandse Spyker als laatste moet starten. We gaan morgen zien wat ze ervan terecht brengen, daarna nemen we de ferry naar Tasmanie om daar nog een weekje rond te rijden.

Formule 1 en Tasmanie

Do Mrt 29, 2007 11:45 pm

Er was schitterend weer bij de Formule 1 wedstrijd in het Albert Park. We waren er op tijd naar toe gegaan en hadden een redelijk mooie plek gevonden, bij een bocht en met een groot scherm recht voor ons.

Onze favorieten zijn als eerste en laatste gestart, dus Kimi (Ferrari) en Christiaan (Spyker). De wedstrijd was goed te volgen, mede dankzij de informatie via het scherm. Verder is het een machtig gezicht en vooral ook geluid als die bolides door de bocht langs komen scheuren.

Op het veld heerst een enorm gezellige sfeer en ook het supporters gedrag is gemoedelijk.
's Avonds met de nachtferry naar Tasmanie, een heuvel en bosachtig eiland dat erg aan New Zealand doet denken. Eigenlijk een heel klein eiland, ongeveer even groot als Nederland, maar wel nog een mooi niet-overbevolkt land. Er is daar ook nog veel wild, dat kun je zien aan de enorme hoeveelheid dode dieren op de weg. We zijn er een week geweest, maar we hadden er eigenlijk dubbel zolang kunnen blijven. Prachtige wegen, ideaal voor motorrijden, en een heel afwisselende natuur: Bos, heide, weiland, heuvels en kleine rotsachtige bergen, kust en binnenland, meren en oceanen.

Het grootste deel van Tasmanie is eigenlijk nationaal park en terecht. Ook zijn er een paar heel mooie plaatsen met oude gebouwen (vooral kerken en gevangesissen natuurlijk) zoals in de hoofdstad Hobart, de oudste stad van Australie. Tasmanie is het eerst door de Hollander Tasman ontdekt, maar ook hier waren het de Engelsen die het land tot hun bezit verklaarden. Ze stuurden hier hun zwaarste gevangenen naar toe, de gewone boeven gingen al naar Australie en Amerike, maar in tegenstelling tot die landen merk je daar niets van aan de bevolking hier. Wel hebben ze een aantal mooie bruggen en gebouwen overgehouden aan de tewerkstelling van die gevangenen. Dat zou ook een goed idee zijn in Nederland om de gevangenen eens nuttig werk voor de maatschappij te laten doen. Eens niet dat gezeik over allerlei rechten, geef ze eerst maar een partij plichten.
We hebben clockwise een rondje over het eiland gereden. Van Devonport, de havenplaats van de ferry, naar het noordoosten. Daarna de oostkust met de vele stranden naar beneden. Het kustgebied is vrij vlak, maar al een paar kilometer het binnenland in wordt het heuvelachtig en bosrijk. Een omwegje naar de Midlands leidde ons naar de plaatsjes Ross en Oatlands, aardige oude garnisoensplaatsen. Veel historische, wel 200 jaar oude gebouwen, vaak kerken natuurlijk. Vooral Ross heeft een koloniale charme.
Een hoogtepunt is het Tasman Peninsula, eigenlijk een eiland, want het is met een brug verbonden aan het "vasteland". Mooie cliffen, baaien en stranden.

Natuurverschijnselen zoals caves, blowholes en het Tessellated Pavement. Daar zijn de rotsen door de inwerking van zout en water zodanig geometrisch gespleten dat het lijkt op een gaaf aangelegde weg door bijvoorbeeld de Inca's.

Hobart is een echte stad met vooral een mooi havengebied.
Het zuidwesten van Tasmanie is eigenlijk een groot park met weinig wegen, maar de wegen die er zijn zijn dan ook de moeite waard. Ongerept oerwoud en grote meren

Terug in Melbourne ging het regelen van het terugverschepen van de motoren vlot, weer eens veel medewerking van iedereen. Voor het bewaren van de kratten, dat 300 dollar zou kosten, hoefden we uiteindelijk niets te betalen.
Het weer is hier omgeslagen, gisteren was het nog heerlijk 25 graden, vandaag koeler en bewolkt en vanavond is het gaan regenen. Morgen zou het maar 18 graden worden, dus het is tijd om terug naar Nederland te gaan, daar is het lente geworden! Op 1 april 2007 zijn we terug.

De gereden route.