Turkije 2004

Reisbrieven Turkije 2004

Za Jun 13, 1970 12:30 am

Turkije 2004 (brief 1)

Deze zomer dus een reis samen met ons Ténéré naar Turkije.
Voor de niet-motorrijders: T is mijn motorfiets, een Yamaha XTZ 660, bouwjaar 1991, bij vertrek al ongeveer 110.000 km achter de rug. Hij was ook mee op mijn vorige motorreizen.

Heenreis.
Op de dag van vertrek, 06-06-04, begon in Europa kennelijk ook de zomer en hoe meer ik naar het zuiden kwam,hoe meer de kou eraf ging. In ieder geval kon ik s avonds in de buurt van Stuttgard mijn schnitzel op een terras nuttigen.
In Oostenrijk snappen ze het nog niet helemaal, want ondanks het mooie weer was de Timmelsjochpas wegens sneeuw gesloten. Gelukkig snappen de Italianen het wel en heb ik in de Dolomiti en bij Trento de banden in de vele bochten weer eens lekker rond kunnen rijden. Alleen al die tunnels zouden ze wel eens kunnen verwarmen, dat is telkens verrekte koud. Met EU subsidie moet dat toch wel kunnen.
In Ancona heb ik de nacht-veerboot genomen naar Igoumenitsa (Griekenland, vlakbij de grens Albanie). Noord-west Griekenland heeft mooie berggebieden waar het lekker motorrijden is, maar vanaf het dal van Thessalonikiis het voornamelijk golvend graanlandschap.
Op de rondweg van Thessaloniki viel bij T alle stroom uit, gelukkig vlakbij een afrit. Duwen bij 35 graden is geen pretje. Zowel de spanningsregelaar als de accu bleek defect. Gelukkig was een en ander (op zaterdagmiddag) in een paar uur te repareren en kon ik dezelfde dag nog verder naar het oosten.
Naar internationale maatstaven ging de grenspassage Griekenland-Turkije snel, ongeveer 3 kwartier in totaal. Aan de turkse kant moest ik 5 stempels verzamelen en voor zowel visum als motor 10 Euro betalen. Gelukkig wees de ene stempelaar me telkens de weg naar de volgende, zodat ik het allemaal in de goede volgorde af kon werken en na het 5e stempel mocht ik zowaar verder rijden naar Edirne.
Als je de plaatsnamen wilt volgen kijk dan op de Michelin kaart van Turkije die ik bij mijn vertrekbrief bijgevoegd had.

Edirne- Istanbul- Ayvalik- Selçuk- Çikali- Egirdir.
Edirne ligt dan wel in het europese flapje van Turkije, maar je waant je gelijk in een andere wereld, oosters. Het verkeer lijkt ongeordend, maar bussen nemen zowiezo voorrang. De speakers op de minaretten krijsen over de hele stad, liefst tegen elkaar in en op.Overal miniwinkeltjes en straatventers. Ook waren er weer de voetzoekertjes (schoenpoetsertjes) en jongetjes die met een weegschaal rondlopen of met andere ongeregelde handel. Het restaurantje waar ik wilde eten schonk eigenlijk geen alkohol, maar voor mij werd om de hoek, in een zwart plastik tasje, een flesje bier gehaald,dat in een servetje gewikkeld op tafel werd gezet. Och ik ken dat al uit andere moslimlanden.
Edirne is een aardig stadje, heeft een paar mooie moskees. Jammer genoeg begonnen de olie-worstelkampioenschappen, die ik zo graag gezien had, pas een week later.
Istanbul is natuurlijk een must met name vanwege de Blue Mosqee, Aya Sofia e.d.
Een stad met ongeveer 14 miljoen inwoners (vergelijk Nederland) en dus vreselijk groot met rampzalig verkeer. Op een 3 baans weg, zonder strepen, kunnen 4 auto's naast elkaar rijden en dat doen ze dan met zijn vijven.
Bij een stop, ongeveer halverwege de stad, om de kaart te bekijken, stopte er ook een soort Hell's Angel op een Kawa. Hij zou me wel ff brengen en voorrijden. Dus zo heb ik geleerd dat tussen die 5 auto's door ook nog een motor links en rechts kan gaan. Noem het maar een lokale rijles.
Vanuit Istanbul heb ik ferry genomen naar Yalova, aziatisch Turkije.
Het (zuid) westelijk deel is eigenlijk vooral interessant vanwege de vele oude griekse en romeinse resten zoals Troja, Pergamon, Ephesis, Olympos e.d. Verder is het kustgebied soms aardig maar meestal saai rijden.De mensen zijn daar ook soms aardig maar meestal irritant opdringerig. De niet-toeristische stadjes zijn vaak erg gezellig.
Voor mij waren bijzondere hoogtepunten de kalksteen terrassen bij Pamukkale (bij Denizl) en de chimaera bij Çirale (ten zuiden van Antalya). De eerste zijn als het ware tot steen geworden watervallen van kalkneerslag over honderd meter heuvel. De tweede, 'brandende rotsvlakte' zijn vele aardgasvlammetjes, die op een rotsvlakte spontaan branden. Vooral s avonds een waarlijk imponerend verschijnsel.
Nog even over het motorrijden. Die rare turken kennen hier het verschil niet tussen motoren en brommers, allemaal motorcyclettes. Dat betekent dat je op gewone wegen maximaal 77 en op snelwegen 88 km/uur mag rijden, terwijl auto's wel harder mogen. En er wordt veel met radar gecontroleerd. Het is dus uitkijken geblazen want één kilometer meer is een direkt af te rekenen bon.
Ik zit nu in Egirdir, een leuk plaatsje in het merengebied, ongeveer 150 km. ten noorden van Antalya. Neem hier een paar rustdagen om daarna verder oost te gaan.

Nog even een verzoek aan diegenen die mij terumailen via 'reply': stuur niet mijn tekst mee terug, dat kost namelijk veel tijd bij de vaak langzame internetcafé's hier.
N.B. ý = i, dat komt door het turkse toetsenbord hier.

http://www.viamichelin.com/viamichelin/gbr/dyn/controller/mapPerformPage?strReflex=94908&mapId=-.itrkv8hfs8nf


Turkije 2004 (brief 2
Vaak heb ik de vraag gekregen of het niet gevaarlijk is om in Turkije te rijden.
Het antwoord is ja, maar het is hier minder erg dan op Java.
Het gevaarlijkst zijn de vrachtauto's en de minibusjes ( de laatsten zijn gelukkig niet zo breed) Ze gaan passeren als het hun uitkomt, ook als er een tegenligger aankomt zoals ik. Bovendien houden ze sowieso geen rekening met motoren, want die kennen ze hier vrijwel niet. Ze kennen wel brommers, maar die rijden meestal aan de kant, anders dwingen zij hun er wel toe. Om voldoende ruimte te krijgen moet je recht op de chauffeur aanrijden en pas op het laatste moment uitwijken. Andere truc is om gewoon midden op het eigen rijgedeelte te stoppen, zodat de ander een probleem heeft. Om dit veilig te doen moet je wel e.e.a. goed inschatten.
Willen ze bij de Europesche Unie aansluiten, zullen ze nog een hoop moeten leren ua rijvaardigheid.
In het oosten zijn er nog 2 gevaren: honden en kinderen.
De honden, bewakers van schaapkuddes, zijn valse krengen die je aanvallen en willen bijten, maar gelukkig is T sneller. Kinderen wuiven naar je, maar als je voorbij komt gooien ze met stenen. Vaak kan je het aan zien komen als ze met de linkerhand wuiven, ze gooien dan met de rechter hand. Een geluk is dat ze pas gooien als je dwars van ze bent, zodat de stenen achter je terecht komen, zeker als je op dat moment ook extra gas geeft.
Een ander gevaar is het op en bij de weg loslopend groot en klein vee. Het is een moslimland. Koeien zijn meestal traag, maar geiten en schapen zijn echt onbetrouwbaar.
Och eigenlijk valt het allemaal ook wel mee. Ik ben nog steeds gezond.

Egirdir, Goreme (Cappadocie), Katha ( Mount Nemrut en Ataturk stuwmeer), Tatvan (Lake Van en 2e Mount Nemrut), Dagubayazit ( Mount Ararat).

Het Lakedistrict ligt in een schitterend berglandschap. Om de grote weg (= omweg) te vermijden zijn er allerlei binnendoorweggetjes. Maar als je daar fout rijdt, gaat het ook goed fout. Daar heb ik dus 174 km. omgereden, maar door de bergen met primitieve dorpjes, kortom een schitterende tocht dus van bijna 5 uur. Wel 's avonds in onweersbuien tercht gekomen, dat wil je niet weten. Maar de regenkleding heeft het gehouden (dit was echt een goede test!).
Cappadocie is een wonderbaarlijk gebied, maanlandschappen van tiepisch uitgesleten (kalkzand)steen. In de "rotsen" zijn vele woningen en zelfs hele ondergrondse steden gemaakt, natuurlijk met vele kerken en kloosters.
De Mount Nemrut bij Adyaman is met de motor te beklimmen. Op de top, 2150 mtr. is een tempel met metershoge beelden van goden en een megalomaniakale pre romeinse lokale koning. Indrukwekkend.
Op reis verder naar het oosten moest het enorme "Ataturk" stuwmeer met een ferry overgestoken worden. Deze gaat eens per 2 uur, maar toevallig kwam ik just in time aan. Edoch de boot vertrok pas 20 minuten later, er moest eerst nog water uitgepompt worden. Daarna voer ie vlot naar de overkant.
Hat meer Van is 4x het IJselmeer groot en is ontstaan toen bij een vulkanische uitbarsting van de andere Mount Nemrut de natuurlijke afvoer geblokkeerd werd. Het waterpeil blijft nu konstant ten gevolge van verdamping. De inaktieve vulkaan, 3050 mtr. met 5 kratermeren, is ook met de moter te beklimmen, maar ik heb de afslag gemist, jammer dan. De omgeving van het meer Van is lieflijk. Ten noorden ervan wordt het pas echt woest en desolaat. Indrukwekkend mooi naar de hoogste berg in Turkije toe: Mount Ararat.

Een aantal gelovigen denken op deze berg resten gevonden te hebben van de Ark van Noach. De site is te bezoeken, maar er is natuurlijk niets te zien. Bovendien kan, volgens mij, dat hele verhaal van die ark natuurlijk niet letterlijk kloppen.
In Dogubayazit ben ik 's nachts wakker geweest met het idee trillingen gevoeld te hebben. Uit tv beelden, de tekst is onbegrijpelijk, begreep ik 's avonds dat er in de buurt inderdaad een aardbeving geweest was.


Turkije 2004 (brief 3).

Dogubayazit - Artvin - Erzurum - Amasya - Inebolu - Iznik - Yunanistan.

Ik heb een deel van de voetbalwedstrijd Portugal - Yunanistan gezien. Geen idee welk europees land van Portugal gewonnen had. Bleek later dat die Kalkoenen Griekenland zo noemen.

De wegen in oost Turkije, langs de grenzen van Armenia en Georgia, lopen vooral over kale, koele hoogvlakten, dus veel niks. Pas mooi, maar dan ook echt mooi, wordt het in de noordoostelijke hoek: de Georgische valleien. Diepe kloven met onderin alleen ruimte voor de woeste bergbeek/rivier en de weg ernaast. Schitterend, alleen niet op foto's vast te leggen. Ook zijn daar in de bergen talloze kerken en kasteeltjes. En de wegen zijn hier in het algemeen weer redelijk goed.
In Erzurum eindelijk weer eens een cafe gevonden waar waar ze echte koffie hadden (espresso). en niet alleen nescafe. In zuid-oost Turkije hadden ze vaak alleen Thee, zelfs geen nescafe. Ik snap ook niet hoe ze daar in leven kunnen blijven. Gelukkig had ik ook mijn eigen koffiepotje bij me, zodat ik geen last heb gekregen van ontwenningsverschijnselen.
De terugreis westwaarts waren lange dagtochten omdat er onderweg gewoon geen plaatsen waren waar iets te beleven was. Naar Amasya 560 km., dat is dan wel een mooi en gezellig stadje aan een riviertje in een rotsig ravijn. s Avonds heel levendig, veel (lokaal) toerisme, dus op de prachtige terrassen geen lekker biertje te verkrijgen. Aardige Ottomaanse, halfhouten huizen en enkele rotsgraven.
De Zwarte Zee kust van Sinop naar Bartin heeft grillige kusten met dito wegen, ideaal voor T. Sommige trajekten zijn pure achtbanen, 185 km. is ruim 4 uur rijden door imponerende natuur.
Daarna weer een lange weg via Iznik (ook een levendig stadje, al een pietsie minder moslim), onderlangs de zee van Marmara, ferry over de Dardanellen naar de Griekse grens.
Ditmaal kostte de turkse gens een uur. Zeer traag ambtelijk gedoe, laten je gewoon 10 minuten staan (wachten) omdat de beambte eerst ergens anders een paar briefjes aan elkaar moest gaan nieten. Echte derde wereldland gewoonten.
In Griekenland 's avonds in Alexandroupolis ervan genoten om weer eens gewoon een korte broek aan te kunnen trekken, gewoon op een terras een bier te kunnen drinken, gewoon goede koffie te kunnen krijgen, gewoon niet te hoeven onderhandelen over de prijs, gewoon weer veel motoren en gewone vrouwen op straat te zien.

Turkije en de Europesche Unie.
Wat me tegen is gevallen in Turkije is dat er vrijwel geen gesprekken met turken mogelijk zijn als je geen turks spreekt. Als men al engels of duits spreekt is het meestal zoals veel turken hier nederlands spreken. Buiten de grote steden Ankara, Istanbul en Antalya is Turkije eigenlijk een groot platteland.
Educatie: Er is nog erg veel analfabetisme, velen hebben hooguit de basisschool genoten.
Emancipatie: mannen zitten op de terrassen, de koffie- en eethuizen, vrijwel geen vrouwen. Veel vrouwen dragen hoofddoekjes en zelfs sluiers.
Geloof: Officieel is er een scheiding tussen staat en godsdienst, maar de islam beheerst volledig het openbare leven.
Verkeer en handel: Er wordt hard gewerkt aan het wegenstelsel, zelfs in kleine plaatsjes worden zeer brede asfaltstroken aangelegd. Ook ontwikkelt men stuwmeren en hydro-elektriciteit, maar er is eigenlijk alleen nog maar, vooral kleinschalige, landbouw waar te nemen. Het vrachtverkeer is ronduit levensgevaarlijk, ik hoop dat de internationale chauffeurs wel een rijbewijs hebben. En in de verkeersregels kennen ze alleen motocyclettes en nog geen motorfietsen.
Als er over het onderwerp EU te spreken viel was de reaktie altijd dat het volgens hun nog minstens 15 - 20 jaar zou duren voor Turkije toe zou kunnen treden. Men zag wel de voordelen voor Turkije om toe te treden, maar bij mijn vraag over het voordeel voor de EU bleef het ijzig stil.

Algemene reisimpressie.
Turkije is een groot land met een aantal zeer mooie natuurgebieden en bezienswaardigheden, maar ook met grote saaie afstanden waar niets te beleven is.
Vaak zegt men dat het oosten nog erg achter is, dat klopt ook wel, maar het oosten begint wel direkt achter Ankara en beslaat dus ongeveer 2/3 van het land. Buiten de grote steden is het echt nog een derde wereldland.

NB nog een tip voor de Europesche Kommissie:
Het wordt hoog tijd om te komen tot een uniform europees toetsenbord. Niet alleen in Turkije wordt je gestoord, maar ook in Griekenland, Frankrijk en waarschijnlijk nog meer landen.

Frans,
Niet meer Haveloos op reis.