Reisbrieven Argentinie en Chili
Do Jun 15, 2006 12:15 am
Zuid Amerika reisbrief 1 BsAs 30 dec 04
Wederom ben ik op reis met mijn Ténéré. Dit maal gaat de tocht door het zuiden van Zuid Amerika en is één van mijn doelen: Tierra del Fuego; Vuurland.
Dit einde van de wereld ligt ´achter´ de Straat van Magellan, waar kapitein Rob vroeger eens zijn schip verloren is. Als het ff kan wil ik ook graag nog naar de Antarctica, waar professor Lupardi probeerde zijn koningspenguins op te voeden.
11 December 2004 ben ik aangekomen in Buenos Aires (BsAs). 3 Weken heb ik uitgetrokken om mijn motor, Ténéré hier op de weg te krijgen en om een tweeweekse bijspijker kursus spaans te doen.
Het eerste is goed gelukt, het containerschip kwam slechts 2 dagen te laat aan, zodat ik nog voor kerst met T. de stad in kon rijden. De Douane en de transito-vergunning was vrij vlot, in zo´n 2 uur, geregeld. Daarna in nog 2 uur, in het zweet des aanschijns, het kratje geopend, voorwiel en dergelijke gemonteerd en T uit de krat gereden. Hopelijk bewaren ze ook onze krat een paar maanden, zoals afgesproken is.
Het verkeer is hier redelijk geordend, althans het rijdt meestal dezelfde richting uit. Er zijn wel verkeersregels, maar de belangrijkste is wel dat wie bij een kruispunt het eerst komt, ook het eertst maalt en dus voorrang neemt. Richtingaanwijzers zijn voor de show en knipperen vooral als het niet nodig is. Als je met de motor bij verkeers(stop)lichten vooraan gaat staan, heb je weinig last van gevaarlijke manoevres van auto´s voor je. Onverwacht remmen van auto´s is nog het minste probleem want meestal werken de remmen amper.
De spaanse kursus blijkt argentijns te zijn, maar is voor mij erg leerzaam. Het argentijns, zeker in de regio van BsAs, heeft wel in Zuid Amerika het meest afwijkende spaans, met veel eigen woorden, maar ook eigen vervoegingen van werkwoorden. En dan natuurlijk de uitspraak, o.a. ll = "Tsj". Niet voor niks werd Ernesto Guavara "Ché" genoemd.
De eerste weken heb ik veel indrukken in BsAs opgedaan. Let wel dit betekent niet dat heel argentinie dan zo is! Als Amsterdam een drugsparadijs genoemd wordt dan is dat nog niet heel Nederland! De crisis van december 2001 heeft hier wel enorme consequenties gehad. Eén van de dingen die me hier erg heeft getroffen is niet zozeer de veelheid van bedelende kindertjes, maar vooral hun troosteloosheid, ze lopen langs de mensen met een matte, gebluste, blik in de oogjes. Je ziet ze niet spelen, je ziet geen hoop. Als duffe zombies schooien ze. In allerlei hoeken en gaten op straat zwerven, resten van, matrassen; de slaapplek van velen. Deze mensen zijn geen "Have not´s", het zijn "Have nothing any more´s"
Op 19 en 20 december waren er hier grote protest manifestaties tegen de regering omdat er zo weinig verbetering gekomen is de laatste 3 jaar sinds de crisis. Daarbij moet je weten dat de partij van Menem, die de crisis veroorzaakt heeft, nog steeds aan de macht is. Er is hier een relatieve democratie.
De Peso was vroeger kunstmatig 1:1 aan de US$ gekoppeld, één van de crisis problemen, nu gaan er 3 peso in een dollar (dus 4 in een euro). Het gevolg van deze geldontwaarding voor de gewone mensen zijn wel duidelijk. De kosten liggen hier momenteel ongeveer op laag europees niveau, maar dan in peso. Je eet bijvoorbeeld goed voor 50 peso. Het eten is hier vooral veel en grote porties, vooral vlees. Vooral de koeien worden hier tot forse biefstukken verwerkt, die na een korte grillperiode uitstekend met een prima rood wijntje uit Mendoza weggespoeld kunnen worden.
Kerst en NIeuwjaar zijn ook hier vooral familie gebeurtenissen. Het kantoorpersoneel heeft in BsAS de eigenaardige gewoonte om het, op hun laatste werkdag van het jaar, te doen sneeuwen in de stad. Vanaf de hoge kantoortorens gooien ze papiersnippers uit de ramen, een soort legen van de prullenbak. Soms nemen ze dit erg letterlijk. Een aardig gezicht, maar het geeft een reuze zooi op straat.
Naast de vele indrukken, die ik hier in BsAs heb opgedaan, wil ik nog aangeven dat het ook een heel mooie stad is. Met veel prachtige oude en nieuwe gebouwen, parken, musea, winkels en folklore. De moeite waard om tijd voor te nemen.
Dat laatste, vind ik, heb ik nu ruimschoots gedaan en de motor roept. Morgen 01 jan. 2005 ga ik T pakken, zodat we zondag de 2e kunnen gaan rijden.
Via Sierra de Tandil en Sierra de la Ventana naar het Peninsula Valdes.
Wie thuis geen atlas heeft kijke de argentijnse routeplanner www.ruta0.com
Hartelijke groet en Feliz Año
Zuid Amerika reisbrief 2 Ushuaia 21 jan. 05
BsAs - Bahia Blanca - Viedma - Puerta Madryn - Comodoro Rivadavia.
Op zondag 2 jan. 05 hebben ik en T de stad BsAs verlaten naar het zuiden. In de provincie BsAs reden we door eindeloze groene Pampa's, het vruchtbare gebied, afgewisseld door 2 heuvelachtige gebieden, de Sierras de Tandil en de Sierra de la Ventana.
In de provincie Rio Negro is er een vrij plotselinge overgang naar de droge Pampa's, even eindeloos, maar met een struikachtige begroeiing en het ziet er dor en droog uit.
De Ruta 3, de weg naar het zuiden langs de kust, is geheel geasfalteerd.
In het Nationaal Park "Peninsular Valdes" kun je zo'n 250 km rondrijden op prima ripio (onverharde) wegen. Prima voor T en mij om er weer aan te wennen. Het schiereiland heeft enkele aardige kolonies met zeeleeuwen en elephant seals (familie van de zeehond, maar groot lomp en log en de mannetjes met een lelijk slurfje). Er is ook een aardige kolonie magellaan Penguins, met nesten tot vlak bij de hekken. Het dorpje in het park, Puerto Pyramides, was overvol met toeristen. Gelukkig was de politie er ook een camping begonnen, zodat ik daar mijn tentje veilig op kon zetten. Desondanks was er in het gat niets te beleven. PP is eigenlijk een uit z'n voegen gegroeid vissersgehucht, dat zomers letterlijk overspoeld wordt met toeristen.
Puerto Madryn, een haven en badplaatsje, was een gezellige plek om een weekeinde door te brengen. Het Eko-Centrum daar was de moeite van het bezoeken waard en gaf veel informatie over het maritieme ekosysteem en wildlife, met o.a. de Ballena Franca Austral en de Orca (walvissen).
Wat opvalt is dat ik sinds BsAS geen bedelen meer heb gezien en ook niet meer die overduidelijke armoede.
Ten zuiden van Trelew is een waanzinnig grote penguinkolonie: Punta Tombo. Zelfs de weg naar de parkeerplaats loopt tussen de nesten door. De penguins kwamen gewoon ff naar T kijken! Op een gegeven moment was op één meter afstand een penguin zijn jongen aan het voeden - effe kokhalzen - en de jongen zaten uit z'n snavel te happen.
Daarna op de ripioweg een lekke achterband door een steenscherf, een lelijke snee va 1 cm in de binnenband. Eénmaal op de grote weg stond er een harde wind, mestal schuin van voeren. Tot mijn schrik moest T al na 221 km op reserve (verbruik 1:13, is normaal 1:1 Al met al was ik pas na 21 uur in Comodore Rivadavia, waar ik Leo en Claire hoopte te treffen, een limburgs stel op BMW's 650. Via de e-mail elkaar nog gevonden in een café op de hoek. Zij hadden een paar maanden veel ripio gereden en waren enthousiast over de wegen in Chile (Caretera Austral) en Argentina (Ruta 40). Duidelijk dat ik die dus ook wil rijden.
Naar de Ruta 40.
Rio Mayo - Perito Moreno - Gobernador Gregores - El Calafate - Rio Gallegos.
Er gaan veel verschillende verhalen over de Ruta Cuarenta, de route nr. 40 die in Argentina Noord-Zuid langs de Andes loopt. Vooral het zuidelijke deel, dat geheel onverhard is, wordt enenrzijds als berucht beschreven vanwege vreselijke gravelsporen, anderzijds wordt verteld dat deze weg goeg onderhouden wordt vanwege het toerisme. De ervaring van T en mij is nu dat de weg prima te rijden is, met een goede motor en enige ervaring met dirt roads. Vooral dat laatste missen veel argentijnse motorrijders en ze klagen dan ook snel over de ripio wegen. Je moet er natuurlijk niet te hard willen rijden. In het algemeen is de weg goed en kan je 60-70 k/u rijden en in de mindere stukken moet je terug naar 40-50. So what. Overigens is het landschap niet overdreven boeiend, veel hoogvlakte en soms heuvelachtig. Hier en daar een kudde lama's. Grote afstanden met nada, niks, afwisseling.
Eigenlijk is het grootste probleem in dit gebied de harde zijwind, storm toen ik er reed. In Rio Gallegos waren er daken van de huizen gewaaid, windsnelheden van meer dan 100 k/u.
Het gebied van El Calafate en het Nat. Park "Los Glacieres" is mooi, echt in de Andes. Hoewel de enorme gletcher "Perito Moreno" indrukwekkend was, had ik het in een paar uur wel gezien, ook door de kou, de wind en de regen. Mijn plan om er te kamperen heb ik dus laten varen.
Hoe verder zuidelijk ik kom, hoe leger mijn koffers worden. Zowel de warme- als de regenkleding zitten nu allemaal om mijn lijf.
Naar Tierra del Fuego.
Rio Grande - Tolhuin - Ushuaia.
Om op het argentijnse deel van Vuurland te komen moet 2 x de grens Chile-Argentina gepasseerd worden. Meer dat ging dit keer onvoorstelbaar snel, resp. driekwart uur en 20 min. Dat is beduidend minder dan de 2 x 1 uur, die ik ervoor uitgetrokken had.
Eigenlijk wordt vuurland pas mooi onder Tolhuin. Daar zijn de uitlopers van de Andes met bossen en meren. Het laatste stuk met T lekker sleuren over geasfalteerde bochten.
Ushuaia, Fin del Mundo, de zuidelijkste stad ter wereld, is een best groot, levendig stadje. (Net als Napels, je moet er eens in je leven geweest zijn) Helaas is het niet gelukt om een boottrip naar de Antarctica te versieren. Maar in Ushuaia is genoeg te beleven om er een paar dagen te blijven. Overigens is het hier overdag zo'n 15 graden C. en wordt het voor ons tijd om weer eens richting het warmere noorden te gaan.
Wees gegroet en tot melens
Zuid Amerika Reisbrief 3 Puerto Montt, 9-2-5
Ushuaia, Rio Grande, Punta Arena, Puerto Natales, ....
El Fin del Mundo, je moet er geweest zijn en er ook wat ontberingen voor over habben. Althans nu nog. Er wordt in Argentinie en Chili hard gewerkt aan de wegen om ze te asfalteren. Liefhebbers van dirt roads moeten opschieten als ze hier willen rijden. Over een paar jaar kun je met een Pan European, een luxe bankstel op 2 wielen, via een geasfalteerde Ruta 40 naar Ushuaia rijden.
Naar Puerto Natales was het een paar dagen afzien, koud en stormwind van opzij en tegen. Ik had nog geluk dat de ferry over de straat van Magallanes nog ging. De boot ging zo te keer dat ik de motor de hele reis, een half uur lang, vast moest houden. Ik mocht dan na afloop ook niet betalen voor deze reis!!
In Puerto Natales was weer wat gezelligheid, er was iets meer dan niets te doen. Het Nationaal Park Torres del Paine is echt indrukwekkend mooi en geheel met de motor te rijden. Veel struisvogeltjes en guanaco`s, die hier meer aan mensen gewend zijn en dus goed te fotograferen. De moeite waard om er enkele dagen te blijven. Overigens had ik daar weer normaal weer met gewone kou en gewone wind en verder zonnetje/wolkje.
Daarna terug naar Pto Natales om de wekelijkse ferry naar Puerto Montt te nemen, die ik geboekt had. Dat zou een prachtige 4-daagse tocht door het chileense fjordengebied zijn. Ten noorden van Pto Natales zijn er zo`n 500 kilometer geen wegen. Vanaf Pto Montt wilde ik dan weer over de beroemde en beruchte Carretera Austral (Ruta 7) naar het zuiden rijden. Echter de Goden hadden de boot bij Pto Montt op een rots laten lopen en nu zat er een gaatje in de bodem. ( Geen chileen snapte hoe het kon dat een schip dat wekelijks dezelfde route vaart op een rots kon lopen, men dacht dat het of een drijvende rots was geweest of dat de kapitein dronken was.)
Nog minstens een week in dit gat blijven was geen optie, dus de planning maar aangepast.
Terug naar Argentinie en daar dezelfde weg over de Ruta 40 terug naar `t noorden tot de eerstvolgende grensovergang naar Chili naar de Carretera Austral (ruim 1000 km.).
Zo`n 100 km. ten zuiden van de bekende grensovergang Chile Chico - Los Antiguos is er nog een heel kleintje: Paso Roballos. Schitterende route over een echte B-weg. Die dag slechts 1 auto gezien, die me dan ook geholpen heeft bij een lekke achterband. Hij had een flinke compressor aan boord en dat was heel handig. Bij de grensposten liepen de kippen en schapen vrij rond. Tussen deze posten, 9 km afstand, is een hoogvlakte met een groot meer. Ook de afdaling naar Cochrane was een genot.
De Carretera Austral (Ruta 7).
Cochrane, Coyhaique, Chaiten, Pto Montt.
Over deze weg doen vele verhalen de ronde, vooral over slechte en gevaarlijke stukken met grote keien en afgronden. Maar door schitterende natuur met de bergen en de pieken van de Andes, waar tussendoor, in het zuiden, de enorme ijsmassa van de Campo de Hielo Norte soms te zien is.
Hoewel deze route berucht is vanwege de vele regen hadden ik en T. alle geluk. Vrijwel alleen zonnig warm weer, pas aan het einde een dag regen. De Goden, die de ferry op een rots hadden laten lopen, hebben alles wer goed gemaakt!! Ruim een week heb ik prachtige tochten gemaakt door een schitterende ruige natuur. Slechts spaarzaam bewoond en door de mens aangetast. De weg was niet altijd gemakkelijk, maar goed te rijden. Het meest problematisch waren enkele stukken met wegomleggingen omdat er aan de weg gewerkt werd. Ook hier wordt de weg verbeterd en t.z.t. geasfalteerd.
Bovendien had ik het geluk om te kunnen plannen een weekeinde in La Junta te zijn, terwijl daar een Rodeo was: Gaucho`s te paard die jonge koeien moesten bedwingen. Ik wist niet dat koeien zo hard konden rennen. Als ik ze op de weg tegen kom blijven ze meestal stomweg staan.
Na afloop mochte nog wat stoere dorpsjongens laten zien dat ze op een geirriteerde, wild springende, koe konden blijven zitten, iets wat de meesten natuurlijk niet lukte.
Onderweg kreeg ook T de bewondering van veel Gaucho`s. Vooral de schapenvacht op zijn zadel. Zelf hebben ze ook een schapenvacht op het zadel, maar ze zagen gelijk dat de wol bij T anders was. Klopt, de onze komt uit Nieuw Zeeland.
In Puerto Montt zit de Carretera Austral er al weer op. Ondertussen hebben we er zo`n 8500 kilometer opzitten en zat ik zo`n 140 ur op het zadel.
Voor ik terugga naar Argentinie (Bariloche) ga ik nog naar het eiland Chiloe en het merengebied boven Pto Montt. Beide gebieden moeten nog de moeite waard zijn om rond te rijden. Wel denk ik dat de verhouding ripio weg en asfalt zal veranderen ten gunste van het asfalt.
Mijn hartelijke groet aan alle overzomeraars in Nederland.
Reisbrief Zuid Amerika 4, (Cafayate) 9 maart 05
Chili, Chiloe en merengebied (Osorno, Valdivia)
Na de pittige vorige weken is er nu een rustige tijd aangebroken, een soort vakantie tot noord Argentinie, waar weer veel wegen in de Andes zijn.
Chiloe is een door de chilenen geroemd eiland. Naar chileense begrippen is het dan ook bijzonder met z´n heuvelachtige groene landschap. Chili bestaat namelijk in het algemeen uit een smalle vlakke strook tussen de oceaan en de Andes. Chloe is net Zuid Limburg, maar dan groter, terug in de tijd met veel dorpjes van niks. 3 Dagen was dan ook genoeg om alles gezien te hebben. Op 11 februari was er in een kerkje langs de weg een groot feest; Fiesta de la Virgin de Lourdes, waar voor iedereen de lokale specialiteit Curento werd klaargemaakt. Een stoofgerecht van vlees, vis, schaaldieren, groenten, aardappels en kruiden op houtskool, afgedekt met bladeren en aarde. Na een paar uur is het zaakje gaar. Heel apart.
Het merengebied in Chili ligt in de vlakte tegen de Andes aan (vlak en koeien). In tegenstelling tot het merengebied over de grens, dat in de bergen ligt. Behalve de Pan-Americana lopen vrijwel alle wegen alleen oost-west, dus veel rondjes kun je er niet rijden. Eigenlijk zijn alleen de verbindingswegen naar Argentinie mooi, die door de Andes gaan.
Gezellig was om in Valdivia Paul en Mark te ontmoeten. Ook Teneristen, die sinds november door heel Zuid Amerika aan het toeren zijn. Via e-mail wisten we elkaars route en het lukte om elkaar te treffen, bij te kletsen en een dagje samen te rijden. Daarna ben ik via een prachtige route door de bergen en een kleine grensovergang terug naar Argentinie gegaan (San Martin).
Bariloche, San Martin, Zapala, Malargue, Mendoza, San Juan (Ruta 40).
Het Argentijse merengebied in de omgeving van San Carlos de Bariloche (kortweg Bariloche) is prachtig, heldere bergmeren, mooie natuur en lekkere weggetjes, meestel niet geasfalteerd. De "Ruta de los siete Lagos" (7 meren) is schitterend, maar zo toeristisch dat we op deze 45 km. ripioweg, meer stof gehapt hebben dan op de hele Carretera Austral!
Bariloche is een aardig toeristische plaats, soort skieoord in de zomer. T heeft er een beurt gehad, olie ververst en het luchtfilter weer eens grondig schoongemaakt en ik heb van mijn spijkerbroek een goede soep kunnen trekken..
De Ruta Cuarenta (40) is tot San Juan grotendeels geasfalteerd. Behalve in het zuiden van de provincie Mendoza, daar bleek de weg vele jaren geleden geasfalteerd geweest te zijn, waarvan vrijwel niets meer over was. Zo'n 100 km. volledig stukgereden weg is nog erger dan een slechte ripio.
Voor het eerst sinds lange tijd weer eens naar een grotere stad, waar gewoon weer van alles te koop is; Mendoza, ongeveer evenveel inwoners als s-Hertogenbosch. Mooi om een weekje te blijven, nog wat onderdelen te kopen en nog 3 dagen spaanse les te nemen. Bovendien waren er allerlei aktiviteiten van de wijnfeesten La Vendimia, begin maart.
Ook nog even een dagtocht (400 km.) gemaakt over de mooie pasweg (geasfalteerd) naar de chileense grens om daar ook de Aconcagua te kunnen bewonderen. Dit is de hoogste berg van Zuid Amerika!!
Daarna naar San Juan vanwaar de Ruta 40 weer veel door de bergen gaat en dus grotendeels ripio is, maar dat wordt het volgende verslag.
Wel hebben wij bij San Juan het heiligdom van Diffunta Correa bezocht, een ten onrechte niet door de RK kerk erkende heilige, waar alle argentijnse chaufeurs in geloven. Langs alle wegen zie je geregeld kleine en grotere gedenkplaatsen met veel waterflessen. Als jullie de legende niet op internet kunnen vinden, zal ik er thuis over vertellen.
Hier in Argentinie is er elke avond voetbal op tv. Het zal jullie dus niet verbazen dat ik hier een deel van de wedsstrijd Ajax- den Bosch heb gezien. Ik herkende de ABNAMRO shirtreclame van een ploeg en toen vertelde ze me dat dat Ajax was, die tegen een onbekende ploeg speelde. Ik kon nog net het spannende einde van de wedstrijd zien.
In San Juan hebben we zo'n 12.500 km. gereden in ongeveer 200 uur. Nu zitten we al wat meer naar het Noorden, in het wijngebied Cafayate, maar daarover later meer.
Verder gaat het prima, zowel met T's als mijn gezondheid. En we amuseren ons prima, wel gaat het noorden wat sneller dan gedacht, maar misschien maak ik nog een rondje Chili - Bolivia (San Pedro - Uyuni) als de wegen daar niet te nat zijn.
Ik hoor dat in Nederland de winter begonnen is, hier in de bergen is het weer ook erg wisselend, de ene dag 40 graden en de andere dag bewolkt, winderig en koud 18-20 graden. Laat dat een troost voor jullie zijn.
Reisbrief Zuid Amerika 5 's-Hertogenbosch, 19 04 05
Naar het Andesgebied in het Noordwesten van Argentinie.
San Juan, Chilecito, La Rioja, Cafayate.
In de provincies San Juan, Catamarca en Rioja begint de Andes zich al te verbreden en zijn er veel prachtige weggetjes door de bergen, vlakten en rivierdalen, niet geasfalteerd natuurlijk, maar ook vaak niet geconsolideerd, de zogenaamde “Camino de tierra o natural”. Ook de grote Ruta 40 naar het noorden was weer grotendeels een soort gravelweg; ripio dus. Enerzijds zijn dit soort wegen heerlijk om te rijden, je moet erg alert zijn en je bent voortdurend bezig. Dit in tegenstelling tot de meestal vrij rechte asfaltwegen, waar je vooral op moet passen niet in slaap te vallen. Dat laatste is erg onaangenaam op de motor. Bovendien is het bijna een wetmatigheid: slechtere wegen gaan door een mooiere natuur! En er zijn schitterende paswegen en kloven met woeste bergbeken/rivieren erin. In het oosten van de provincie San Juan wilde ik het park Ischigualasto bezoeken (Valle de la Luna), dat heel mooi moest zijn. Door het park loopt een 40 km. lange stofweg en je mocht er alleen in achter een gids met een 4 WD, een kolonne auto’s. Dat ging voor ons dus niet door, want met de motor achter auto’s rijden is puur stof happen en T en ik waren het snel eens: Een motor hoort voor auto’s en niet erachter! Bovendien hadden ze in het kantoor van de parkwachters foto’s hangen van de bijzondere natuur in het park. Tja, leuk voor mensen die alleen op de grote wegen rijden, maar op de achterafwegen die wij rijden is de natuur vaak minstens zo imponerend!! Dus niet getreurd en doorgereden naar La Rioja. Deze stad/provincie heeft niets gemeen met het spaanse Rioja en het is ook geen wijngebied.. Met moeite kon ik daar nog een hotelletje vinden, want alles was vol. In verband met verkiezingen hield de vroegere president Menem daar spreekbeurten. Overal spandoeken om hem te kiezen, want hij had tijdens zijn presidentschap zoveel goeds voor de provincie gedaan! Openlijke informatie over bevoordeling dus. Menem was overigens de president van Argentinie in de periode waarin de grote financiele crisis veroorzaakt is! Veel veranderd is er overigens niet, de huidige president Kirchner is van de zelfde partij en wordt op handen gedragen in Patagonie, waar hij ook vandaan komt. Hoezo corruptie??
Via een lekker geasfalteerde weg door de 7 valleien naar Belen. Omdat in die plaats die avond het enige redelijke restaurant gesloten blijkt mogen we (ik en een stel zwitsers) zelf koken in de keuken van het hotel. De hoteleigenaar brengt ons met de auto naar de supermarkt en we mogen van alles van hem gebruiken: olie, kruiden, ui, aardappels, brood etc. Eigenlijk hoefde ik alleen vlees en wijn te kopen.
Quilmes is niet alleen een biermerk in Argentinie, maar ook een ruine complex van voor de Inca’s, rond AD 1000. Een mooie strategisch gelegen plaats, dat de Inca’s heeft kunnen weerstaan, doch teloor ging door de spanjaarden. Naar mijn mening niet zo imposant als de Macho Pichu in Peru, maar zeker de moeite waard.
Cafayate, een gezellig plaatsje in het zuiden van de provincie Salta, met een kostelijk wijngebied. Geschikt om weer eens een paar dagen te blijven en ook T even na te lopen (bougie, luchtfilter ed). Hier heb ik een witte wijn leren waarderen, gemaakt van een lokale druif: de Torrentes. Een fruitige, crispy wijn. Voor diegene die deze wijn ook eens wil proeven, in de schappen van AH is deze te vinden van het huis Etchart.
Het Noordwesten: de provincies Salta en Jujuy (spreek uit Goegoei)
Cachi, Salta, San Antonio de los Cobres, Tilcara, La Quiaca (grens Bolivia), Laguna Pozuelos, Humahuaca, Purmamarca, San Salvador de Jujuy, Salta.
Van Cafayate naar Salta lopen 2 wegen, een heel mooie, geasfalteerde rechtstreekse weg, met bijzondere, touristische, rotsformaties in de kloof van de Rio de las Conchas (daar heb ik een dagtocht aan besteed) en een nog veel mooiere omweg via Conchi, voornamelijk ripio, waar de weg dwars door de meest fantastische rotsformaties door loopt. Foto’s kunnen dit niet vastleggen, je zou eigenlijk een videocamera op je helm moeten monteren om dat te kunnen registreren.. Ik ben duidelijk aangekomen in een gebied met schitterende paswegen en Quebrada’s (rivierkloven). Ook komen hier de grote kandelaar-cactussen voor, die vroeger als hout gebruikt werden , oa als dakbalken.
Salta is eigenlijk het gezelligste stadje in het noordwesten, zo’n half miljoen inwoners, maar een sfeer in het centrum is een beetje vergelijkbaar met Maastricht (maar dan anders natuurlijk), lekker levendig. Het ligt in een dal waardoor het eigenlijk het hele jaar lenteachtig is. De spanjaarden hebben er schitterende gebouwen en kerken achtergelaten.
Ook de Quebrada del Toro naar San Antonio de los Cobres is weer genieten. Dit kopermijn stadje is typisch een Quechua plaats (zeg maar Andes Indianen), ligt op 3750 mtr hoog en je komt er na een paar passen van dik boven de 4000 mtr. Dat was dus hoogteziekte ’s avonds! Verder is er werkelijk niets te beleven. Er is 1 fatsoenlijk hotel, voor daar erg duur, wel 45 peso (iets meer dan 10 euro), maar met een prima badkamer en satelliet tv. Bovendien bleek daar nog een motorrijder te zijn, uit Holanda!! En op de binnenplaats stond inderdaad een nederlandse BMW 650. Bleek die wereldreiziger te zijn die ik al in Patagonie tegengekomen was. Een behoorlijke mafketel, die er geen blijk van gaf enig varstand van motoren te hebben, maar hij was dan ook organisatiedeskundige en het lukte hem kennelijk wel om zonder kennis van zaken de wereld rond te rijden. Zit je dus in de middle of nowhere.
Verder ff in het kort, ik ben door schitterende berggebieden naar het noorden gereden, veel bijzonder kleurige rotsformaties, zoutmeren, natuurgebieden, hoogvlaktes van tegen de 4000 mtr, veel met T lekker te rijden ripio wegen, niet moeilijk, maar wel oppassen. Salta en Jujuy zijn echt schitterende provincies om in de Andes rond te rijden met een echte motor zoals T. Op de hoogte deed T het ook prima, een beetje inhouden bij zo’n 3
Terug, via de Catarates del Iguazú.
Presidentia Roque Saens Peña, Pasadas,Puerto Iguazu, Concordia, BsAs.
Samenvattend, het reizen in deze gebieden was werkelijk volop genieten, veel matige, niet geasfalteerde, wegen door schitterende natuurgebieden. T in zijn element en zijn bestuurder dus ook. Eenmaal terug in Salta begon voor ons de terugweg, door lange saaie vlaktes naar Buenos Aires, weliswaar via de watervallen van Iguazu, maar toch 2 x zo’n 1500 km rijden over lange rechte wegen, met ook een stuk van 650 km met niets, net genoeg plekken om te tanken, maar geen plaats om te slapen en bovendien stukken erg beschadigde asfaltweg met echt metersdiepe gaten over de hele breedte van de weg. Afzien dus. De watervallen waren imponerend, maar om daarvoor zover om te rijden over klote wegen met de motor??? Uiteindelijk heb je die watervallen in een paar uur gezien en je moet er wel 5 dagen voor om rijden!. Ik heb het gedaan omdat ik in Zuid Afrika ook al de Victoria Falls had laten zitten wegens omstandigheden. Eigenlijk zijn de enige bezienswaardigheden onderweg de katoenplantages, plantjes met witte dotjes in deze tijd. De mooiste foto van de Iguazu watervallen heb ik in Buenos Aires gekocht, een overzichts-panorama vanuit een heli of zo.
Wat me opviel in Buenos Aires (BsAs) was dat ik het er ontzettend duur vond. 50 Pesos voor een maaltijd, ik was 20-25 gewend. Maar weten jullie nog in mijn eerste brief schreef ik dat BsAs zo goedkoop was, je at er goed voor 50 pesos ( = 12.5 euro). Zo zie je maar weer alles is relatief.
Het verschepen in inkratten van de motor ging heel snel, in 2 dagen was alles gepiept. Mijn kratje was mooi, gratis, bewaard in de loods waar ie ook aangekomen was, 4 maanden geleden.
Ik ben weer thuis, heb werkelijk een schitterende reis gehad, het is weer mooi geweest.
In totaal hebben we 3 maanden gereden en is 18.500 km onder ons door gegaan, waarvan ongeveer 10.000 km niet geasfalteerd. Ik heb bijna 300 uur op het zadel gezeten.
T heeft ongeveer 10 ltr olie verbruikt (1:1850 km) en pak weg 1100 liter benzine van wisselende kwaliteit. Naar schatting heb ik 60 ltr. wijn genuttigd, in ieder geval altijd een half flesje bij het diner. Gezien de porties in Argentinie denk ik ook wel zo’n 50 kg vlees op te hebben.
Een eervolle vermeldingen voor:
De Technoflex achterveer/demping, die heeft het prima gedaan terwijl ie het flink voor zijn afdichtringen heeft gehad.
De Garmin GPS, met een wereldkaart die vaak nauwkeuriger was dan de argentijnse wegenkaarten, die ook veel te verduren heeft gehad, trillingen, butsen, hitte en koude, maar er kon altijd op gerekend worden.
De MQP regenbroek, die tropische buien over zich heen heeft gekregen, maar mij droog hield, ook het kruis!
Een minpunt voor de Dainese motorjas, in de loop der tijd gingen diverse ritsen kapot en echt waterdicht was ie ook niet.
Verder nog mijn dank aan eenieder die me gemaild heeft deze periode. Dat is echt heel gezellig te lezen als je zo lang alleen samen met T op stap bent.
Natuurlijk gaat mijn bijzondere dank uit naar Ténéré, die ik meestal kortweg T noemde, die toch maar weer betrouwbaar mij overal gebracht heeft. Realiseer je dat je zo’n reis samen wel helemaal van elkaar afhankelijk bent!!!
Het is weer over en uit, ik ben weer thuis en bereikbaar onder mijn gewone mailadres ed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten